Monique Vernooij is CEO (en DGA) van handelsonderneming G. Vernooy Containers BV en speciaalbouwbedrijf G. Vernooy Constructie BV, beide gevestigd in Tiel. Hoewel ze uit een echt ondernemersgezin komt, was ze niet van plan om het familiebedrijf over te nemen. Maar het bleek uitstekend bij Monique te passen. Waarom? Dat lees je in dit deel van onze interviewserie met toonaangevende leiders in DGA- en familiebedrijven.
“Zie alles in het leven als een kans om iets te leren.”
De magie van een familiebedrijf.
In de herinneringen van Monique was haar vader meestal aan het werk. Dat was niet vervelend, het was gewoon zo. “Als we op vakantie gingen, duurde het héél lang voordat we er waren. We moesten onderweg altijd wel even bij een paar klanten langs.” De heer Vernooij begon met één vrachtwagen en bouwde het Transportbedrijf G. Vernooy uit tot een bedrijf met 30 vrachtwagens. Daarnaast was hij continu bezig met: wat kan ik nog meer doen? Vrachtwagens verhuren en verhandelen bijvoorbeeld. En containers bouwen. Een leverancier vroeg: “Wat heeft u daarvoor nodig?”Waarop hij antwoordde: “Geen idee. Ik heb er net zoveel verstand van als een olifant van kousen breien.” Het werd desalniettemin een groot succes. Ook dankzij Moniques moeder, die het sociale gezicht was binnen het bedrijf.
Eigen plan.
Monique en haar broer trokken aanvankelijk hun eigen plan. Monique ging de verpleging in, maar de bureaucratie joeg haar daar snel weer uit. Ook bij KLM hield ze het slechts een jaar vol. “Ik houd er niet van als iemand promotie krijgt op basis van gunning in plaats van op kennis en kunde. En dat je geacht wordt om binnen je eigen hokje te blijven”, zegt ze. “Het leuke van een familiebedrijf is dat je altijd met nieuwe dingen bezig mag zijn. Met op een goede en verstandige manier, eerlijk en duurzaam ondernemen voor volgende generaties. De ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-mentaliteit spreekt me ook aan. Dure huizen en consumeren en poeha passen niet bij mij.”
“Mijn opa had meerdere bedrijven die ook naar meerdere kinderen zijn gegaan. Elk kind wat. Dat voorkomt onenigheid en je krijgt ook niet van die enorme gedrochten aan aandeelhouders.”
Wielen en containers.
De vraag om Algemeen Directeur te worden van het familiebedrijf kwam op een moment dat Monique toe was aan een nieuwe uitdaging. Ongeveer 2012. “Het was wel een verrassing dat mijn vader het vroeg. Niet omdat hij liever geen vrouw als opvolger had, maar omdat ik er zelf nooit over had nagedacht”, zegt Monique. Ze besloot om het twee jaar te proberen. Samen met haar vader. “Daarna zouden we weten of ik de benodigde kennis, kunde en skills heb. En natuurlijk of het zo goed bij me paste dat ik het de rest van mijn leven wilde doen.” Na twee jaar was het antwoord op beide vragen: ja.
Splitsing.
Tien jaar lang leidde Monique het bedrijf. Op het moment dat haar broer aangaf ook interesse te hebben in een gedeelte van het bedrijf, werd het familiebedrijf in goed overleg gesplitst. “Dat is toepasselijk”, zegt Monique, “want mijn opa had meerdere bedrijven die ook naar meerdere kinderen zijn gegaan. Elk kind wat. Dat voorkomt onenigheid en je krijgt ook niet van die enorme gedrochten aan aandeelhouders.” De verdeling van het bedrijf ging soepel. “Mijn broer heeft veel meer met wielen dan ik, en ik vind containers leuker. Daarom kreeg hij de Garage en de Rental & Trading. En doe ik de Containers en Constructie. Er werken nu zo’n 15 mensen bij de Constructie . Groeien is goed, maar ik vind het prettig dat het bedrijf een omvang heeft waarbij ik het overzicht kan houden. Zo verlies je geen dingen uit het oog. En omdat ik iedereen ken, kan ik goed voor de mensen zorgen.”
Coachend leidinggeven.
Monique omschrijft haar leiderschapsstijl als ‘coachend leidinggeven’. “Ik zet mensen letterlijk in hun kracht. Wekelijks loop ik bij mijn medewerkers langs om te vragen hoe het met ze gaat – qua werk en privé – en wat ze nodig hebben.” Die zorgende eigenschap zit niet alleen in Monique, maar ook in het DNA van haar familie. “Mijn opa en mijn vader hadden altijd medewerkers in dienst met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ik vind dat ook belangrijk. In de regio staan we bij het speciaal onderwijs, praktijkscholen en mbo’s bekend als een zorgend bedrijf. We hebben onlangs voor een jongen van 15 jaar met een ‘flinke rugzak’ een werktraject opgezet. Hij is gemotiveerd en heeft het bijzonder naar zijn zin. Ook jongeren zonder sociaal vangnet kunnen bij ons terecht. Als familie zijn we ons bewust van onze verantwoordelijkheid, we zijn altijd wel met dat soort dingen bezig.”
“Ik vraag me voortdurend af wat ik aan mezelf kan verbeteren. Overal waar ik heb gewerkt, heb ik veel geleerd.”
De kracht van Monique.
De vraag welke persoonlijke vaardigheden uit het Boardtrust whitepaper ‘6 vaardigheden voor succesvol extern management’ het best bij haar passen, beantwoordt Monique niet zelf. “Ik heb het aan de Financiële man binnen Vernooy gevraagd. Daar kan ik goed mee sparren. Hij vindt me sterk op het gebied van zelfkennis, aanpassingsvermogen, souplesse en stakeholdermanagement. Dat herken ik wel. Zelfkennis en zelfreflectie heb ik van mijn moeder. Ik vraag mij voortdurend af wat ik aan mezelf kan verbeteren. Overal waar ik heb gewerkt, heb ik veel geleerd. Daarnaast lees ik veel, volg ik opleidingen en trainingen, en zit ik al jaren bij een intervisiegroep. Vroeger was ik perfectionistisch. Maar sinds bij mij de chronische ziekte van Lyme is geconstateerd, heb ik geleerd dat niet altijd alles op 130 procent moet. 80 procent is voldoende goed.”
Begrijpen en begrepen worden.
Communicatie en timing staan wat lager op de lijst. Het antwoord was: “Het is niet dat je niet goed kunt communiceren, maar soms snappen mensen je niet”. “Dat klopt”, zegt Monique. “Ik heb een creatief brein en denk heel snel. Ik leg gelijk allerlei verbindingen en heb meteen een plan. En ik twijfel nooit. Mijn grootste valkuil is dat ik in een paar tellen van A naar Z schakel, waardoor ik soms te snel ga voor anderen. Ik moet dingen uitleggen, de tijd nemen en mensen goed meenemen. Mijn timing is ook niet altijd even sterk. Maar dat komt door mijn ziekte. Daardoor kan ik dingen soms niet afmaken.”
Vrouw in een mannenwereld.
Dat ze een vrouw is in een typische mannenwereld, vindt Monique geen probleem. Ze staat stevig in haar schoenen, laat zich niet intimideren en is stressbestendig. Zes jaar geleden is er in overleg met FBNed een intervisiegroep speciaal voor vrouwelijke ondernemers opgericht. “Als vrouw kom je zoveel vooroordelen tegen – opvallend genoeg vooral van andere vrouwen. Coach Maaike van der Donk leert ons door intervisie, familieopstellingen en bedrijfsopstellingen over patronen en systemen. Maar ook hoe je elkaar kunt aanspreken. Daar heb ik veel van geleerd.”
“Ik vind dat je goed voor je personeel moet zorgen.”
Moniques leiderschap.
Haar leiderschapskwaliteiten zijn volgens Monique overwegend vrouwelijk. “Een aantal leidinggevenden binnen ons bedrijf is uitgesproken blij dat ze voor een vrouw werken. Want ‘alles is bespreekbaar, je houdt rekening met het feit dat mensen een sociaal leven naast het werk hebben, je houdt van hard werken, maar je bent geen slavendrijver’, volgens mijn collega’s. Veel mannelijke eigenaren in deze branche zijn dominanter en communiceren vaak op opdrachtgevende wijze, geven orders en overleggen weinig.” Dat beide partners werken, dat het duur is om een huis te kopen en dat vrouwen én mannen soms een dag minder willen werken als ze kinderen krijgen. Dat is hier inderdaad allemaal bespreekbaar. Ik zal nooit tegen medewerkers zeggen dat ze meer moeten werken: ik zeg tegen klanten dat ze langer moeten wachten. En als zij vragen: ‘Kan het niet sneller?’ Dan zeg ik: ‘nee’. Want als ik de jongens over de kling jaag, zijn ze straks allemaal ziek. En daar zit niemand op te wachten. Ik vind dat je goed voor je personeel moet zorgen.”
Vader en dochter.
Toen Monique het bedrijf overnam, besloot ze het op te splitsen in een Containerhandel en een Speciaalbouwbedrijf. “Ik wilde zien waar het geld verdiend wordt om te kunnen sturen op cijfers.” Dat is een verschil met hoe haar vader het bedrijf runde. “Mijn vader was minder bezig met cijfers. Hij heeft alles altijd heel intuïtief gedaan. Ik ben wat bewuster en minder impulsief. We zijn wel allebei heel creatief en vinden het leuk om nieuwe dingen te bedenken. Ik ben trots op wat hij heeft neergezet, dat heeft hij echt heel knap gedaan. Hij is nu 75 en komt nog regelmatig. Om een beetje rond te lopen en containers te kijken. Hij is ook trots op mijn broer en mij. Met het constructiebedrijf zitten we momenteel in een mooie, stabiele fase. We zijn een nieuwe, moderne werkhal aan het bouwen die aan alle milieu- en duurzaamheidseisen voldoet en helemaal zelfvoorzienend is. Als deze straks in gebruik is, hebben we twee hallen over die we weer kunnen gebruiken voor de containers.”
”Blijf altijd aan jezelf werken en denk niet ‘Ik ben er al’.”
Belangrijkste les.
Als leergierig mens leerde Monique in haar leven heel wat wijze lessen, die ze graag met ons deelt. Bijvoorbeeld dat je niet steeds dingen voor anderen moet willen oplossen. En vooral: “Blijf altijd aan jezelf werken en denk niet ‘Ik ben er al’. Alles in het leven brengt en leert je iets. Probeer tegenslagen daarom ‘om te denken’ en beschouw ze als een kans. Door mijn ziekte heb ik bijvoorbeeld geleerd dat ik mijn werk ook prima in minder uren kan doen. Dat was een enorm waardevol inzicht.”
